در تشخیصِ کسرهٔ خفیف، چند معیارِ آوایی‌ـ‌معنایی‌ـ‌دستوری چاره‌ساز است.
این دو معیار از همه مهم‌ترند:
یک) پسوندِ جمعِ «ـ‍ـ‌ها» یا «ــ‌ان» و هم‌چنین «ــی» نکره، در کاربردِ طبیعی، به جزءِ پایانی می‌پیوندد نه به جزءِ آغازین؛
دو) تکیهٔ اصلی بر هجای آخرِ جزءِ پایانی قرار می‌گیرد.
پاره‌ای از مثال‌های رایج:
آجرسه‌سانتی، اتفاق‌نظر، اجاق‌گاز، اختلاف‌سلیقه، اره‌مویی، اظهارفضل، پدربزرگ، پدرخانم، پشم‌شیشه، تارمو، تخم‌مرغ، تولیدمثل، ثبت‌نام، جشن‌تولد، جلب‌توجه، چسب‌زخم، خرده‌شیشه/ خورده‌شیشه، خط‌سیر، خط‌مشی، خون‌دل، درددل، دردسر، دوست‌پسر، راه‌حل، رئیس‌جمهور، زخم‌زبان، سوءِظن، سیستم‌عامل، شاگرداول، شاگردشوفر، شب‌شعر، شوهرعمه، شهربازی، صاحب‌خانه، صاحب‌منصب، ضبط‌صوت، طول‌عمر، طول‌موج، عرض‌حال، عزت‌نفس، فراغ‌بال، مادرشوهر، مرغ‌عشق، مهدکودک، ولی‌عهد.
کسرهٔ خفیف گاهی نیز در تلفظ حذف می‌شود.
نویسنده: سید حمید حسنی
