در تقسیم‌بندی‌های زبان‌شناختی، زبان را به سه لایهٔ اصلی دسته‌بندی می‌کنند: واژگان، ساختِ دستوری (دستور زبان)، و آواها.
در تعاملِ دو زبان با هم، این سه لایه واکنش یکسانی ندارند. لایهٔ واژگان سریع‌تر از دو لایهٔ دیگر تأثیر می‌پذیرد؛ یعنی واژه‌هایی افزوده می‌شوند و واژه‌های دیگری کارکردِ خود را از دست می‌دهند. تغییراتِ دو لایهٔ دیگر دیرتر روی می‌دهد، اما معمولاً عمیق‌تر و پایدارتر است. مثلاً ممکن است قاعده‌ای در دستور زبان، تحت تأثیرِ زبانِ دیگر، تغییر کند، یا این‌که یکی از آواهای زبان به فراموشی سپرده شود و «تاریخی» شود.
بنابراین، ورودِ بی‌ضابطهٔ واژه‌ها به زبان، تنها بر لایهٔ واژگانی اثر نمی‌گذارد و می‌تواند به تغییرات بنیادین زبانی منتهی شود و ساختارهای دستوری و آوایی را تحت تأثیر بگذارد.
نویسنده: سید حمید حسنی
