بعضی نوویراستاران ما، هنگام ویرایش زبانی، هرجا صفحه سفید، پاکیزه‌تر، یا احیاناً خالی از اشکالات ویرایشیِ معمول است، برای این‌که کاری کرده‌باشند، و به‌اصطلاح، برای خالی نبودنِ عریضه، نحوِ جمله‌ها را تغییر می‌دهند و جای اجزای کلام را عوض می‌کنند، بی‌آن‌که این کار ضرورتی داشته‌باشد.
دقتِ کافی و شش‌دانگ بودنِ حواس هنگام کار، بر ویراستار واجب است. نوویراستاران باید در تمرین‌های مداومِ حواس‌جمعی بکوشند. ویراستار نباید متن نقل‌قول‌ها را ویرایش زبانی کند. ویراستار تا زمانی که از لزومِ تغییر متن مطمئن نشده، نباید نوک قلم را بر کاغذ بگذارد. بعضی نوویراستارانِ ما متن‌های کهنِ نقل‌شده در متن‌های امروزی را هم تغییر می‌دهند. این کار نه‌تنها خطرناک است، بلکه خیانتی بزرگ درحق سلامت و اصالتِ متن است. تغییر دادنِ متن‌ها آسان است، اما گاهی هم تغییر ندادنِ متن نشانهٔ پختگی، مهارت، و اعتمادبه‌نفسِ ویراستاران مجرب است.
جراحیِ دست و پای شکسته کارِ شکسته‌بندِ تجربی نیست. فراموش نکنیم که یک کشور به چندصدهزار ویراستار نیاز ندارد؛ مملکت نسخه‌پرداز و تایپیست هم می‌خواهد. هر کشوری، همان‌قدر که به پزشکان متخصص و عمومی نیازمند است، به پرستار و سرپرستار هم محتاج است. بپذیریم که لازم نیست همه دکتر باشند.
نویسنده: سید حمید حسنی
ثبت‌نام در گروه آموزشی نگارش و ویرایش در تلگرام
برای راهنمایی و دریافت پیوند/ لینک جهت ورود به گروه «نگارش و ویرایش»، ویژهٔ تمرین و نیز طرح پرسش‌های مرتبط با نگارش و ویرایش در همهٔ سطوح به آی‌دی زیر در تلگرام پیغام دهید:
shadiakhavan@
